Zgłoś się
Królestwo Antalii

W skrócie: Państwo inspirowane historyczną Rzeczpospolitą Dwojga Narodów, bliższe jednak średniowieczu niż barokowi (Znany Świat nie zna prochu strzelniczego!), z dodatkiem inkwizycji według jej najczarniejszej legendy.
Ustrój: Monarchia (faktycznie oligarchia).
Obecny Władca: Radomir III.
Dominująca Religia: Fundamentalistyczny Ammanizm, tzw. Antalijski.
Herb: Orzeł czerwony w polu srebrnym (białym).

Ogromny kraj pośrodku kontynentu, ze stolicą w Racławiu, rządzony przez króla Radomira III, syna Radomira II. Jest on silnym i zdolnym monarchą, jednak dzielić się musi władzą z grupą magnatów i dostojników kościelnych, których poparcie było niezbędne dla jego intronizacji. Waluta- antal, bity ze złota, który dzieli się na 20 srebrnych szelągów, z których każdy dzieli się na 5 miedziaków, zwanych też płocenami.

Mogłaby Antalia być potężnym państwem, jednak wciąż odbudowuje się po wyniszczającej wojnie z Cesarstwem Hammerstein- Wygranej, lecz toczonej głównie na jej terenie. Hammerstein narzucono wielki trybut, musiało też zrzec się granicznej krainy Sylverberg. Gdy Antalijczyk chce wyrazić się o mieszkańcu Cesarstwa lekceważąco i obraźliwie, nazywa go “młotem”.
Jest to państwo targane wewnętrznymi konfliktami politycznymi (konflikty oligarchów) i religijnymi, czy społecznymi: Wyzysk chłopów, prawa mieszczan ograniczone na rzecz rojnej i kłótliwej szlachty.

Kult Ammana jest tu wyznawany powszechnie, zaś kapłani i mnisi posiadają duży posłuch wśród ludu. Zbrojni pachołkowie inkwizycji są nazywani mortyfikatorami. Jej główna siedziba to owiana złą sławą Stołeczna Cytadela Świętego Oficjum w Racławiu.

Innowiercy są prześladowani, mimo to np. utajonych wyznawców Dawnej Wiary jest bardzo wielu wśród ludu. Z pogardą i szykanami przechodzącymi nawet w pogromy spotykają się też przedstawiciele innych ras rozumnych, pokutują zwłaszcza kuriozalne i dość niewybredne opinie o elfach. Szczególnie mocno tropieni są wyznawcy mrocznych bogów, demonologowie i nekromanci. Ścisłą kontrolę nad magią sprawują Konwiktoria, podległe Kościołowi świeckie urzędy, wydające pozwolenia na czarostwo. Nauki magiczne nie rozwijają się zbyt prężnie, głównie ze względu na umieszczenie wielu ksiąg z tej dziedziny na indeksie (choćby posiadanie grymuarów autorstwa mieszkańców Emiratu jest surowo karane). Natomiast kapłani których Amman pobłogosławił mocami nadnaturalnymi, są zazwyczaj całkiem “silni”.

Siłą gospodarczą Antalii jest jej rolnictwo. Mimo iż wojna obróciła wielką część wsi w popiół, rynek zboża na kontynencie ponownie jest niemal zmonopolizowany przez Królestwo. Przemysł nie jest tu dobrze rozwinięty, wydobycie rud prowadzone jest przestarzałymi metodami.

Armia

Siły zbrojne Antalii przeszły znaczną ewolucję podczas Wielkiej Wojny, niemniej wciąż zdają się mieć nieco zacofaną organizację. Armia antalijska opiera się na jeździe szlacheckiej, wspomaganej przez plebejską piechotę. Obowiązuje tu pospolite ruszenie- w razie konieczności po kraju rozsyłane są wici i wszystkie stany (poza duchowieństwem) wchodzą w skład armii. Spotyka się również jednostki zawodowe, służące za żołd, jednak są stosunkowo mało liczne. Na obrzeżach Antalii, funkcjonuje stary system drużyn książęcych- grupy zawodowych wojowników dowodzonych przez księcia.

Najbardziej elitarnymi jednostkami są oczywiście kopijnicy, ciężka jazda. Podstawową jednostką jest tutaj kopia, składająca się z ciężkozbrojnego rycerza, średniozbrojnego giermka, kilkunastu czeladników i strzelców. Kopie łączą się w chorągwie grupujące wszystkich rycerzy z danego rodu, ich wasali i resztę szlachty zamieszkującej określoną ziemię. Chorągiew składa się z kilkudziesięciu do stu- kilkudziesięciu koni. Jeżeli ród nie może wystawić tak licznej reprezentacji, jego chorągiew jest łączona z inną.

Piechota plebejska zorganizowana jest w dziesiątki, dowodzone przez dziesiętnika. Dziesięć dziesiątek składa się na setkę dowodzoną przez setnika. 5 do 10 setek tworzy chorągiew. Jeżeli chodzi o uzbrojenie, typowa chorągiew grupuje włóczników, kuszników i mieczników. Podczas Wielkiej Wojny jednak zatrudnieni jako szkoleniowcy oficerowie z Osternhok zreorganizowali cześć chorągwi, na bardziej wyspecjalizowane. Takie chorągwie składają się z tarczowników, uzbrojonych w pawęż i włócznie piechurów których zadaniem jest zatrzymywanie szarż kawalerii, piechotę liniową, uzbrojoną w mniejsze tarcze i miecze, i wydzielone, osobno dowodzone setki kuszników.
Zaciężna kawaleria jest zorganizowana podobnie jak piechota, lecz na chorągiew składają się 2-4 setki

Kariera Wojskowa w Antalii zależy od urodzenia. Wysoko urodzeni z miejsca trafiają do jazdy, synowie magnatów zaś mogą liczyć na karierę w sztabie. Pospólstwo z powszechnego naboru jest traktowane jako mięso armatnie i nie może liczyć na zbyt szerokie perspektywy. Zawodowe wojsko Antalii, również ma dwojaką strukturę. Po części składa się z weteranów Wielkiej Wojny, najczęściej plebejskiego pochodzenia, którzy szlify oficerskie zdobyli drogą promocji polowej, po części zaś z wysoko urodzonych karierowiczów. Istnieje też nieliczna, młoda kadra oficerska, która ukończyła akademie wojskowe (w Hammersteinie lub zachodnich miastach) i czeka na stanowiska zajęte przez bogaczy…

Znane jednostki:
Kopijnicy: elitarna i otoczona splendorem kawaleria. Jej skuteczność bojowa została jednak dość poważnie zakwestionowana podczas Wielkiej Wojny (przez liniową piechotę Hammersteinu i tamtejszych łuczników)

Husarzy: lekka jazda, najczęściej wystawiana przez ościenne księstwa. Mobilna i kreatywna w działaniu. Otoczona mniejszym splendorem niż kopijnicy, mająca reputacje odważnej i brawurowej

Partyzanci : Obecnie nie ma takich jednostek, jednak wielu żołnierzy wywodzi się z nich. Sformowane z porozbijanych chorągwi oddziały, które przez 11 lat nękały tabory i jednostki Hammersteinu wojną podjazdową. Żołnierze i oficerowie z pozycją „partyzant” w życiorysie otoczeni są respektem, jednak ostracyzowani przez dowództwo przy rozdziale stanowisk i posad.

Fediani : Nazwa pochodzi z Emiratu i przywędrowała przed wiekami na kontynent z Emiratu, oznacza żołnierzy oddanych do śmierci swojemu wodzowi. Nazwano tak przyboczne oddziały dowódców polowych, którzy wyłonili się podczas wojny partyzanckiej.

Stopnie wojskowe:

Antalia (piechota, jazda zaciężna):

Żołnierz
Dziesiętnik
Setnik (lub porucznik)
Kapitan   
Major
Pułkownik
Generał   
Hetman                   
Marszałek

Antalia- rycerstwo: Nie stosuje się stopni